لذت......
این آقا ایگناتیف ما هم بعد از یک عمر "هنری" بودن به خیل سیاست مداران بی هنر پیوست. خیلی دلم می خواهد بروم فردا در اتاقش را بزنم و بپرسم که بردار من آخر تو با این همه استعداد و اهل حال بودنت، تو دیگر چرا؟ یعنی یک نمه ثروت و قدرت ارزش زندگی کردن در یکی از تخمی ترین شهر های دنیا (اتاوا) و ول کردن یکی از ناز ترین شهر های دنیا (کمبریج) را دارد؟ ------------------------------
*و البته خوشتیپی از همه این سه مهم، مهم تر است
مقاله ای برای احمدی نژاد: اگر آمریکا نبود، دلت برایش تنگ می شد؟
داشتم مقاله آقای مندلبوم را می خواندم و از وطن پرستی نارسیستیک این پروفسور روابط بین الملل دانشگاه جان هاپکینز لذت می بردم که یاد چوب دو سر طلا بودن خودم افتادم. از یک طرف باید دلم به حال مردم ایران بسوزد و نگران سیاست های در طولانی مدت مخرب هسته ای ایران باشم، و از طرفی باید به عنوان یک آمریکایی/ایرانی منتفد هیپوکراسی آمریکا و اروپا در مورد مساله انرژی در ایران باشم. از یک طرف فحش مان می دهند که حزب الله ای هستیم، از طرفی هم ضد اسلام و انقلاب. ولی این مقاله مندلبوم شاهکار است. پیشنهاد می کنم ابوذری کسی که با احمدی نژاد و بر و بچه ها در ارتباط است این مقاله را بدهند دست آقایان که ایشان هم مطالعه کنند. شاید دری به تخته خورد و بعد از خواندن این مقاله آقایان عاشق چشم و آبروی آمریکا شدند.
آقای مندلبوم معتقد است که امریکا نقش دولت جهان را بسیار فداکارانه بازی می کند. این بیچاره دولت جهان، هروز از جیب خودش برای مردم در سرتاسر این کره خاکی بدون هیچ چشم داشتی هزینه می پردازد و جهانیان هم به جای تشکر دو قورت و نیم شان باقی است. در این مقاله عذر آورانه ( آپولوجیستک: خدا اجداد داریوش آشوری را بیامرزاد)، مندلبوم سعی مکند وجدان خود و دوستان را راحت کند که آمریکا پیشوایی است مهربان، امپراتوری صلح دوست که برعکس امپراتور های باستانی به کشوری تعرض نکرده است. البته ایشان از سومالی، بوسنی، کوسوو، هایتی، افغانستان، و عراق به عنوان استثناُ هایی بی اهمیت یاد می کنند که حمله نظامی به آنها به غیر از عراق نفع اقتصادی خاصی برای آمریکا نداشته است
لیست فداکاری های آمریکا برای دنیا طولانی است و من وقت ترجمه آنها را ندارم. ولی بطور کلی :
آمریکا در جهان نظم نگاه می دارد. مثال مهم هم حضور ارتش آمریکا در اروپای شرقی(عراق را هم که اصلا نام نمی برد، شوخی اش گرفته فکر کنم!)
مواظب است که کشور های "رذل " مانند ایران و عراق به سلاح های هسته ای دست پیدا نکنند. (اه...پس کره شمالی از رذلی در آمد؟) و در سال کلی پول خرج تحقیقات جدی اش برای یافتن این کشور های رذل و پست می کند.
و بی شوخی این روز ها بیچاره آمریکا بانک مرکزی جهان شده است و به همه کشور ها (غیر از رذل ها البته) وام های گل و بلبل می دهد
غیر از تمام تعریف های نانازی طنازی از گنده لات (از وقتی به خودم گفتند، عاشق این واژه شدم) عالم بشریت، آمریکای جهاندار، مندلبوم، ضمن آنکه متذکر می شود که آمریکا اوضاعش در عراق هم اکنون درام است؛ به همه جهانیان (چشمک: احمدی نژاد) هشدار می دهد که حواستان جمع باشد که این پیشوای مهربان بعد از جریان عراق دیگر منتظر نمی ماند که شما موی دماغش شوید تا حالتان را بگیرد. اگر حتی ذره ای هم احتمال دهد که قرار است در آینده موی دماغ دنیا شوید، حسابتان را خواهد رسید.
با زبان خود آقا مندلبوم:
One policy innovation of the current Bush administration that gives other countries pause is the doctrine of preventive war. According to this doctrine, the United States reserves the right to attack a country not in response to an actual act of aggression, or because it is unmistakably on the verge of aggression, but rather in anticipation of an assault at some point in the future. The United States implemented the doctrine in 2003 with the invasion of Iraq.
در ضمن آقای مندلبوم به بعضی از دولت های خاورمیانه (چشمک: احمدی نژاد) هم توضیح می دهد که آمریکا خر نیست و متوجه است که شما بخاطر گند هایی که خودتان در سیاست های بومی تان بالا آورده اید، دارید فیل ضد آمریکایی در کشورتان هوا می کنید که مردم را از قصور خودتان منحرف کنید.
بعد از این مزخرف مقاله آمریکایی نارسیسیتیک، یادتان نرود که مقاله توپ فرید ذکریا را در نویورک تایمز بخوانید.
کوروش نگرانی های جالبی دارد: -------
بی ارتباط به مطلب آخر کوروش نیست اگر این واژه نامه فراهنجار ها را هم بخوانید.
سیبیل به کل قاطی کرده است. پست ها برای خودشان پاک می شوند و باز دوباره بر می گردند و بنده هم هیچ کنترلی روی قسمت ادیت ندارم. کمک...کسی می داند این یعنی چه؟
سیما به داد زبان الکنم رسیده، خودم هم در کامنت های سیبستان یک جواب آدم حسابانه نوشته ام تا شب که وقت کنم، سیبستان زیر و رو کنم و این مشکلاتی را که با نثر مهدی دارم را آدم حسابانه بیان کنم.
سفرنامه سید سیبیل: قطارنامه
بعد از یک هفته شکنجه روحی گوش دادن به موسیقی مبتذل ( هرچیزی است که سیبیل مرا خوش نیاید) از اقصی نقاط دنیا بهترین اتفاقی که برایم افتاد این بود که روی صندلی قطار بنشینم، آی پاد (آی گاد) گرامی روشن کنم و انتخاب کنم آلبوم شورانگیز را که "دگر باره بشوریدم بدان سانم به جان تو......که هر بندی که بر بندی بدرانم به جان تو." اولین بار بود که سوار قطار آمریکایی می شدم. هیچوقت به عقلم نرسیده بود که با قطار مسافرت کنم و چقدر من کم عقلم. تا به خود بجنبم، کتابی در بیاورم، پیام های تلفنم را چک کنم و جواب دهم، دیدم از تونل درآمدیم و به بهشت وارد شدیم. رودخانه هادسون روبرویم ، کنارم، و پشت سرم بود. پل جرج واشنگتن از پایین خیلی باشکوه تر بود. هارلم از ته دره هادسون فقیر به نظر نمی آمد. با خودم فکر کردم که چقدر من کم عقلم. همه عمرم از هواپیما متنفر بودم، ولی هیچ وقت قطار را امتحان نکردم. اصلا من آدم آسمانی ای نیستم، زمینی ام، متعلق به خاک. داشتم از خواب می مردم، ولی گفتم تا هادسون هست من بیدارم. صدای شورانگیزم را بلند کردم و خیره شدم به آب.
بابو که مرد، یک شب در خواب دیدم که باهم سوار کانو هستیم و پارو می زنیم. دریاچه ای/رودخانه ای بود شبیه این پارک های کانادا. غروب بود. گفتم: بابو، داره تاریک می شه. بریم چادر؟ تو برو، من همین جا می مانم. یکم باهم کل کل کردیم و آخر ولش کردم روی آب و رفتم. خوابم را که مادرم به سبک ایران برای این خاله و آن خاله اش تعریف کرده بود، گفته بودند که بابوی ما قطعا در بهشت ساکن است. بابوی من اما ماتریالیستی بود انسان دوست و خدا ستیز. دره هادسون از کنارم می دوید، صحنه ای از کوه و آب و درخت برایم آشنا آمد. انگار زمستان همان تابستانی بود که بابویم را روی آب رها کرده بودم. به پشت سرم نگاه کردم و صحنه را که از کنارم می دوید به خاطر سپردم. بدون اینکه بفهمم چشمانم خیس شده بود. مردی که پشت سرم نشسته بود چیزی گفت و با تعجب نگاهم کرد. گوشی سفید را از گوشم در آوردم و گفتم نشنیدم. خوبی؟ با لهجه دویچ از من پرسید. کمی احساساتی شدم، ببخشید. برگشتم ، نشستم، و گوش دادم: "مرده بودم زنده شم گریه بدم خنده شدم.....دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم"."
مرد صندلی پشتی آمد کنارم و یک بطری آبجو را به تعارفی نشانم داد. گوشی ام را در آوردم. گفت آبجو آلمانی است، فقط در منهتان گیر می آید، ولی یواشکی بخور اینجا نمی شود الکل خودت را باز کنی. تلخ بود. اشنایدر وایس؟ نشست کنارم و همراهش هم به ما ملحق شد. من نازلی ام. با تعجب نگاه خصمانه نثارم کرد. ترکی؟ آمدم بگویم نه، در دلم گفتم قطار هم مثل تاکسی است. عادت دارم که به راننده های تاکسی دروغ می گویم. ذهن بیمارم کلی ارضا می شود وقتی راننده های تاکسی را سر کار می گذارم. ترک؟ با تعجب نگاهش کردم. اسمت ترکی است. خوب ترکم. پس ترکی؟ ترکم. به دوستش نگاهی انداخت. حس کرده بودم، یک جای کار ایراد دارد. قیافه هردو شان، شدید دویچ بی کله بود. ولی بدن قوی هیبت شان نمی گذاشت که با ایشان کج خلقی کنم (یک وقت شک نکنید، لزب فقط لزب الله). من اصلا به عمرم مردانی به این سکسی ای ندیده بودم. پرسیدم که در منهتان زندگی می کنید؟ دوستش خنید که پولش را نداریم. ما در بوفالو کارگر ساختمانی هستیم. در دلم گفتم "آی جون." این کارگر ساختمانی از آن استریوتایپ های مردانه است که می گویند برای زنان شهوت بر انگیز است. البته کلیشه ایست غربی. بعید می دانم کسی عاشق آن "عمله-بنا" های خودمان در ایران با آن هیکل های نحیف شان بشود. بنده خدا ها اصلا فکر کنم کلیشه شان دقیقا برعکس سکسی باشد. یادم نیست که کسی از متلک گفتن "عمله" ها خشنود بوده باشد و اگر مهندسی ام متلکی بار خانمی در خیابان می کرد ناسزای "عمله" نثارش می شد. همین را برایشان تعریف کردم. خندیدیم. پرسیدم آلمانی هستید؟ کریشتین توضیح داد که در آلمان شرقی کار نیست و همه کارها را این ترک ها با حقوق پایین غیر قانونی تصرف کرده اند. از اولش درست فهمیده بودم. رفقامان ناجور فاشیست بودند. من هم زرنگی کردم و بحث فیلم سقوط را به میان کشیدم و فهمیدم که با دو عدد نیونازی ناب طرف هستم. جو بسیار هیجان انگیزی بود.
کای پرسید که چرا گریه می کردی؟ مشکل عشقی داری؟ نه یاد پدر بزرگ مرده ام افتاده بودم. کریشتن به مسخره نگاهم کرد. شما ترک ها همه چیز را بی خود غم انگیز می کنید. اصلا شما عاشق غم هستید. پرسید باز آبجو می خوری؟ گفتم شما فقط آبجو حمل می کنید؟ آبجو گساری مان سه ساعتی ادامه داشت. این دو مرد فاشیست بقدری بر اوضاع جهان واقف بودند که تمام دنیای من را بهم ریختند. همیشه فکر می کردم این نیو نازی ها باید یک آدم های بی کله نفهمی باشند. ولی کریشتن و کای شدیدا باهوش و با سواد بودند، اما قلبا به برتری ناسیونالیستی خودشان ایمان داشتند. من هم افتاده بودم به دفاع از ترک ها و خارجی ها و جفنگیاتی که سر کلاس ناسیونالیسم یاد گرفته بودم به خوردشان می دادم. حس می کردم که دارم روی این دو مرد مست تاثیرات بسیار پایداری می گذارم. چندی نگذشته بود که متوجه شدم که تاثیر از حرف های من نیست، بلکه از سر شنگولی ام هست. الکل شدیدا روی مغز بنده در جوار دو مرد سکسی تاثیر گذاشته بود و من هم عشوه هایی شتری چاشنی تمام سخنرانی هایم می کردم. جای صاحب سیبستان خالی یک زنی شده بودم، زنانه! گاهی ابرو می آمدم، گاهی لبخند شیطنت آمیز می زدم، و گاهی هم اخمی جذاب نثار آقایان می کردم. متوجه شدم که حرف هایم با عشوه خریدار هم دارد. کریشتن و کای کم کم داشتند نسبت به وضعیت خارجی ها در هلند هم ابراز نگرانی می کردند. اینجا بود که من به قدرت عشوه پی بردم. یاد نیکی افتادم که نگران فاشیسم ضد سامی/ضد عرب ایرانی بود و دنبال راه چاره بود. پیش خودم گفتم راه چاره چیست به جز استفاده بهینه از سکسوالیته و البته روش مهم عشوه گری.
دو مرد آلمانی خداحافظی کردند و رفتند و من هم لب تاپم را روشن کردم و مستانه همین پستی را که خواندید، نوشتم.
......................
این قطعه قطاری ساخته امیر حسین سام را هم قبل از مسافرتم شنیده بودم و تمام راه یادم بود
نکته: من این پست و پست قبلی را مستانه در قطار نوشته بودم. کشف مهم اینکه من که هیچوقت حوصله ام نمی آید طولانی بنویسم، مست، رمان نویس می شوم. شاید بهتر باشد الکلی بشوم و رمان نویس.
سفرنامه سید سیبیل: پز پز نامه
