سبيل يادت مياد يه بار انتقاد کرده بودی که چرا کامنت تو رو راديو زمانه منتشر نميکنه. اين اعتراض رو از خيلی ها شنيده بودم. پيگيری کردم ديدم هم کامنت تو و هم بقيه کامنت ها تقريباً همه بعد از مدتی منتشر شدند. اما چطور؟! اين مهدی جامی مارمولک کامنت های انتقادی و اونهايی که به مزاقش خوش نمی ياد منتشر نميکنه تا مطلب از صفحه اول بره!!! بعد دستور رهاسازی کامنت های مخالف رو ميده! من اين رو حدس زده بودم ولی مطمئن نبودم. دو روز پيش که راديو زمانه مطلب «سرزمين رويايی» رو در تأئيد راديو زمانه و مخالفت با بی بی سی گذاشته بود در صفحه اول، به يکی از بچه ها گفتم بيا آزمايش کنيم ببينيم اين حدس ما درسته؟ من اول کامنتی در مخالفت نوشتم و فرستادم. چند ساعت بعد اون رفيق من کامنتی در موافقت نوشت و فرستاد. کامنت موافق رفيق ما در عرض چند دقيقه منتشر شد. اما کامنت مخالف من رو که پيشتر فرستاده بودم نگه داشتن تا دو روز. بعد که مطلب از صفحه اول رفت تازه منتشرش کردن. اين ترفند رو زديم تا به کلک مرغابی مهدی جامی پی ببري
ادامه ماجرا اینکه این را الان به راديو زمانه فرستادم در جواب به جواب آنها....فعلاً داشته باشيد تا من بروم مدرسه و بيايم.
همانطور که راديو زمانه هر مزخرفی را که کيهان شريعتمداری در ایجاد نفرت نسبت به دگر-انديشان چاپ نمی کند که زيرش بنويسد نقل از کيهان، شما نمی توانيد مقاله ای به این مزخرفی را از سايت های داخل ایران چاپ کنيد و زيرش بنويسيد به نقل از فلان جا. آيا رادیو با این مطلب به عنوان يک رسانه موافق هست که بدون نقد آن را در وب سايت زمانه چاپ کرده! اگر برايتانمطرح شدن مساله "همجنس بازی" در رسانه های داخل ایران مطرح است چرا همين را در نقل از این سايت بهداشتی-سلامتی نمی نويسيد. چاپ این مطلب و لينک دادن به آن بدون نقد آن چه معنی دارد، جز اینکه در ترويج این نفرت و ترحم نسبت به همجنسگرايان شما هم سهم خود را ایفا می کنيد.
من الان با ساقی قهرمان سردبير نشريه چراغ وابسته به سازمان دگرباشان ایرانی صحبت کردم و قرار شد که حتماً نقدی به این برخورد غير منصفانه راديو زمانه بنویسم و در آن مطلب این مقاله خاص را هم نقد کنم.
به سازمان دگرباشان پيشنهاد کردم که حتی به شکل نمادين هم شده پيگرد قانونی کنند.
این مطلب حتی در چهارچوب مقالات آگاهیِ پزشکی هم نمی گنجد و تنها به يک سری کليشه ها و استريوتايپ ها در مورد مردان همجنس گرا دامن می زند و از همه مهمتر در ایجاد دوگانه سالم و بيمار، نقش بيمار را به همجنس گرايان می دهد.
آخرين چيزی که ما لازم داريم این نوع تبعيض آشکار و ترويج ترحم و نفرت نهان در مقاله هايی است که حقانيت خود را از علوم پزشکی می گيرند آن هم پزشکی ای که تا بيست سال پيش همجنسگرايی را بيماری روانی محسوب می کرد. این استفاده سياسی از گفتمان های پزشکی (کدام گفتمان البته ترجمه انگليسی این مقاله را به هر پزشکی نشان دهيد مخ اش سوت خواهد کشيد) کاملاً دلايل سياسی دارد. چه در ایران جمهوری اسلامی چه در رسانه راديو زمانه!
