اين ايميل رو (که آخر صفحه کپی می کنم) مادر فرشاد که از دانشجويانی است که پليس دانشگاه تورونتو دستگيرشان کرده به جرم اعتراض های قانونی نوشته است. حالا که اسم فرشاد آمده خواهش می کنم به خاطر غيرت ايرانی تان هم که شده به رئيس دانشگاه ايميل بزنيد و نسبت به اين رفتار دانشگاه اعتراض کنيد:

Send letters of condemnation to the President of the University of Toronto, David Naylor, at david.naylor@ utoronto. ca or phone David Naylor at 416-978-2121

خواهش می کنم، زود اقدام کنيد فقط.

اين دانشگاه توروانتو دارد روز به روز بدتر و بدتر می شود، آخرين باری که دانشکده ما جوزف مساد از دانشگاه کلمبيا را دعوت کرد، پليس برگزارکنندگان را مجبور کرد که از جيب خوشان چهارصد دلار نا قابل پول پليس مخفی (بخوانيد مامور فضول اطلاعاتی) بدهند که نه می دانستيم کيست و نه می دانستيم کجای سالن نشسته است و دارد از مردم گزارش تهيه می کند. دليل شان هم اين بود که مساله اسراييل و فلسطين مساله حساسی است و وجود مامور پليس برای مساله امنيت اجباری است. حالا من نمی دانم که يک مامور اطلاعاتی فکستنی چطور می خواست امنيت صد-صد و پنجاه نفر آدم را تامين کند. واقعاً شرم آور است. حالا ببينيد اگر يکی از اين استادان ايرانی که اينقدر سنگ آزادی در ايران را به سينه می زنند آمدند از اين دانشجو ها حمايت کنند!
اين هم ايميل مادر فرشاد:

Dear Friends
This is unfortunate that I have to write this letter about the suppression of freedom of expression at University of Toronto and Toronto Police.
The issue is of personal interest to me as my son, Farshad, has been one of the student charged by university of Toronto and Toronto police.


On MArch 20, 2008 a group of student decided to have a peaceful sit-in in the office of President of University of Toronto. They were objecting the huge rise of residence fees and tuition fees. After 5 hours of peaceful sit-in police pushed them out of the building. a couple of weeks later UNiversity of Toronto accused 12 students, including my son, of committing offence and asked them to present in front of "disciplinary Committee".
University stepped up its crack down against student's right to express themselves and with Toronto Police charged 14 people with baseless offences (such as "forceful entry" to a building that is open to students, staff, professors, alumni and even public during the working hours).

the intention of the university becomes clear when reviewing the bail condition. One of the condition ban the students to talk to each other and also ban them from have any political work, demonstration and so on on the university ground. By this conditions and the fact that it may takes 2-3 years university has done itself a favour and got rid of these students political activities.

I hope you agree with me that these are enviously a suppression of freedom of expression in my opinion and a crack down on student who care about social justice and believe that education should be available to everyone.
It believe that the University should have lauded a group of young kids who care about the society they live in and especially about the poor in the society. Alas this is not the case. Not surprising in a city where %30 of children live under poverty line while university cares more about her corporate sponsorship.

On a presonal level: Farshad, my eldest son, is one of student brought in front of the disciplinary committee and charged by University of Toronto and Toronto Police.
I am proud that Farshd cares enough about social issues and specially social justice. he is a very intelligent and athletic person. Frashad finished high school with an average of %96.7. he was the most valuable player (MVP) of his high school rugby in the last two years of high school. he was the captain of his team. He was also selected to the ontario universities' all start team in rugby in his first year in university. More important, and people who have seen him can testify, Farshad is a gentle and polite person who cares about others more.
I am sure other students charged are not any less than My Farshad.

On another personal level: the action of University of Toronto and Toronto Police takes me back to 1976 and 1980 ( before and after Iran's Islamic revolution). On those occasions I was handed a note that i was kicked out of university for my beliefs about social justice and my activities toward a just society. Universities in Iran and Iran's governments could not tolerate such activities and they cracked down on the students. As you are all aware tens of thousands of students were kicked out and put in jail.

I am certainly not suggesting that the situation here and there are similar. However one of the most valuable lessons we , hopefully, learned from Iran's experience is that we have to cherish our rights and when the right of one person is taken everyone has to come out fully to defend the person whose right is taken. In Iran we were handed a piece of verdict and we had no right to defend yourself. Here students will appear in front of a judges and will have their lawyers. More important everyone can raise their voice and protest , if they think suppression of freedom is important enough a cause, and show the University of Toronto that they are appalled by their suppression of freedom. In a separate letter, and many more later, i will let you know what actions can be taken.

I urge you, as a close friend of mine and as a person who cares about social issues, to take this seriously. I urge you to forward the information on your list as widely as possible. I also ask you to ask your Friends to distribute these material to their list. With internet voices can be heard from far and away, so does not matter if people on your list live in another country. Human right is a universal right. Write about it on your weblogs, write articles fro papers. if you are in Toronto and can come up for a solidarity meeting please do so. We need to show these people that we care about our rights.

I hope I have your full support during this difficult time

اعتصاب

کارگران حمل و نقل عمومی شهر تورانتو از امروز در اعتصاب اند. ديشب ساعت دوازده شب که رفتند به اعتصاب دوستم مريم خانم که خير سرش نه سوار اتوبوس می شود و نه با مترو سر کار می رود شاکی شده بود که بابا مردم بدبخت می شوند، اينها که خوب پول می گيرند! گفتنم بهک، اگر برای اين اعتصاب ها نبود نه راننده اتوبوس ها خوب پول می گرفتند نه جنابعالی!
مسائل پيرامون اين اعتصاب را اينجا بخوانيد و اگر وقتش را داريد از تجمع های اعتراض آميز کارگران در مقابل ايستگاه های اصلی مترو حمايت کنيد و به آنها بپيونديد.

چند وقت پيش دوستی از هاروارد خبر فرستاده بود که پليس هارواد شاخه اطلاعاتی راه انداخته است و دانشجوهای فعال سياسی را مورد تحقيقات مخفی قرار می دهند، رفتار های آنها را تحت کنترل دارند و از آنها در تجمع ها و تظاهرت ها عکس می گيرند. ايميل را که برای يک دوستم فرستادم خبر داد که کجا نشسته اي که پليس دانشگاه خودمان (تورانتو) هم افتاده است دنبال دانشجو های فعال اوضاع خيلی بی ريخت است و الان کلی وکيل گرفته اند که ماجرا را دنبال کند! اين دوست بنده خودش بنده خدا چند وقت پيش برای اعتراض به خشونت پليس به يک جوان بی خانمان بومی (همان سرخ پوست قديمی که اينجا مدام مورد خشونت نژادی قرار می گيرند) دستگير شد و خودش مورد خشونت مافيای پليسی قرار گرفت.

حالا همان دوست ايميل زده که آن دانشجوهايی که پليس دانشگاه عملاً همه زندگی شان را کنترل می کرده است، از جانب دانشگاه مورد پيگرد قانونی قرار گرفته اند. این دانشجو ها که من يکی دو تاشان را خيلی خوب می شناسم، از فعالين حقوق دانشجوی اند و
مساله بالابردن شهريه ها مساله اصلی شان است. هر سال دانشگاه ها و مخصوصاً دانشگاه مزخرف ما شهريه های دانشجويی را بالا می برند و اين وحشتناک ترين جنايتی است که اين ارگان های کاپيتاليستی توليد انبوه دانش در حق آدم هايی که به دليل نداشتن پول حق تحصيلات دانشگاهی را از دست می دهند، می کنند. . با پول وام دولتی (چه وامی همه اش را بايد پس داد) اينجا نه می شود زندگی کرد و نه می شود درس خواند و با اينکه سالهاست وام استاندارد دانشجويی تغيير نکرده، شهريه ها هر سال بالاتر و بالاتر می رود.

اين آدم های که به دليل فعاليت های سياسی اجتماعی شان يا از دانشگاه اخراج می شوند و يا اينکه وضعيت کار دانشگاهی و آکادميک شان تحت تاثير قرار می گيرد آدم های فداکاری اند که از آخرين بازمانده های آدم های با وجدان اند. آن وقت سيستم پليسی توليد دانش انبوه که به هر شکلی می خواهد آدم ها را کنترل کند، حالا شروط آزادی موفقت اين دانشجو ها تجمع و ارتباط آنها با همديگر را ممنوع کرده است. اين البته کاملاً غير قانونی است و حتماً وکليل اين دانشجو ها حساب دانشگاه را خواهد رسيد اما واقعاً وقاحت تا چه حدی!!اگر وقت اش را دارید از آنها حمايت کنيد. به رئيس دانشگاه تورونتو زنگ/ایمیل بزنيد و از او بخواهيد که به اين پيگرد قانونی پايان دهد. من عين درخواست اين دانشجو ها را اينجا می گذارم که اگر حوصله داشتيد کمک کنيد:

Send letters of condemnation to the President of the University of Toronto, David Naylor, at david.naylor@utoronto.ca (please CC all emails to fightfees@gmail.com) or phone David Naylor at 416-978-2121
with an emphasis the following:

(i) Drop all charges against UofT student, staff and alumni
(ii) Remove all bail restrictions and conditions for all 14 accused
(iii) End the policing of dissent and protest on campus. In the wake of the March 20 sit-in, 12 students are also being investigated under the Code of Student Conduct and student organizers have faced intimidation and surveillance from the campus police. More recently the University has pressed charges against 14 students and organizers

اين هم اعلاميه در مورد وضعيت اين دانشجو ها:

Community Release: Toronto; April 25 2008

WHAT: Allies for Just Education - Community Support Meeting
WHEN: Monday April 28, 6pm
WHERE: Steelworkers Hall, 25 Cecil St (http://tinyurl.com/4sn49c).
Over the past several weeks, a wide coalition of students, alumni and workers at University of Toronto have come together to protest and organize against proposed fee hikes and to demand accessible education. This coalition has organized public meetings, a sit-in and
demonstrations which have received wide community support. Students have also conducted extensive research on the effects of fees and the fiscal policies of the university administration (see www.fightfees.ca).

Due to a peaceful sit-in, organized to protest against tuition fees on March 20, students are being subjected to an intense campaign of intimidation by the UofT administration and Toronto Police. Students have been followed by campus police, both on and off campus, as well as being monitored and photographed during meetings. UofT has pressed charges against 14 students and organizers, who have now had to turn themselves over to Toronto Police. They have been released on strict bail conditions, which ban them from associating with one another outside of courts and classes, as well as being barred from protesting anywhere on UofT property. In addition, several UofT students, staff and alumni have been completely banned from UofT property. One organizer, Oriel Varga, is currently being held in custody overnight.
Additionally, UofT is investigating 12 students under the Code of Student Conduct. This crusade of intimidation comes at a time when the administration is publically lobbying for the deregulation of fees, and is thus undertaken to prevent students from continuing to
organize around university fees.

WHAT YOU CAN DO TO SHOW SUPPORT:

We are calling on all community allies and support groups to show their solidarity with the 14 accused in any way they can. Community members are expressing their outrage at the growing cost of education, and at the use of intimidation and force against students who organize
for accessible education at the University of Toronto.

It is critical for the university community and supporters across the country to publicly condemn and reverse attacks on students' right to organize.

**For more information and to get involved with the Allies for Just
Education, visit www.fightfees.ca or email us at:
fightfees@gmail.com**

Dr. Arash Naraghi in North York Civic Center tomorrow afternoon (Fri, Apr 25, 6:30pm – 9:30pm). Subject: A Spiritual view to the Life Cycle.

البته تجربه بنده از اين جور سخنرانی ها اين است که اصلاً به درد نمی خورند و بنده هم هنوز آقای آرش نراقی را به خاطر آن مقاله کذايی آمريکا وظيفه اخلاقی دارد به عنوان قدرت جهانی پدر بقيه جهان را در بياورد، نبخشيده ام. اما برای مطالعات فرهنگی و به قصد تماشای مردم، شديد توصيه می شود!
به اميد اينکه بنده را هم روزی به اين مکان دعوت کنند تا مردم را "تربيت" کنم و به آنها "ادب" بياموزم!
---------------------
اگر جواب تلفن ها و ايميل ها تان را نداده ام شديد مسموم ام و گلاب به روی تان با يک سطل نشسته ام روی تخت ام بکوب عربی می خوانم برای امتحانی که شش-هفت ساعت ديگر دارم! خلاصه در راه دست به آب فعل صرف می کنم!

غفلت، پشيمانی است

پيام بازرگانی:

خانم ها و آقايان (بيشتر البته خانم ها) دوست بسيار صميمی و نازنين بنده آقای پ، هم اکنون در ايران است و از من خواسته که او را به آدم های باحال معرفی کنم که باهم به گالری های هنری تهران سر بزنند. آقای پ يک عکاس درجه يک، يک محقق بسيار با سواد و دوست ده-ساله بنده است. آقای پ يک مرد بسيار دوست داشتنی است و آشپزی اش حرف ندارد. آقای پ در ايران غريب است و ساليان سال دور از وطن بوده و حالا هم که رفته درست کسی را نمی شناسد که به او زندگی زير زمينی (يا روی زمينی) تهران را بشناسد. آقای پ همچين خيلی به نظر پير آمد، اما هم از من يک سال بزرگ تر است. آگر دوست داريد با آقای پ (که در حين متانت و آرامی از باحال ترين شخصيت های روی زمين است) زمان سپری کنيد به مسائلی مثل تاريخ باستان ايران و افغانستان، معماری، عکاسی، اهميت بناهای تاريخی و اين بساط ها فکر کنيد، به من ايميل بزنيد که دست شما و آقای پ را در دست هم بگذارم!
بنگاه معاملات محبت سيبيل
ايميل:
nazli.kamvari@gmail.com

خورشید خانم:

خب به سلامتی گند هیلاری در مورد ایران رسما دراومد. (برای تنبل ها خلاصه بگم گفته اگه ایران به اسرائیل حمله کنه ما به ایران حمله می کنیم. این هم خلاصه خبر به فارسی. یکی نیست بهش حتی محض خنده بگه شما رو سننه!)
می دونم واسه خیلی از زن ها، مخصوصا زن های آمریکایی، رئیس جمهوری هیلاری یه جور حس قدرتمند بودن بهشون می ده و اینکه می تونن تصور کنن هر کاری با وجود زن بودن امکان پذیره، وی به نظرم هیلاری رفتارش در بدنه قدرت چیزی از مردها کم نخواهد داشت در زمینه عوضی بودن، و برای همین فکر نمی کنم همچین افتخاری هم باشه برای زن ها.

از وبلاگ يک ايرانی ديگر آنلاين:

Senator Hillary Clinton, speaking to ABC news: "I want the Iranians to know that if I'm the President, we will attack Iran."

Senator Barack Obama, speaking to the American Israel Public Affairs Committee: "Iran is a threat to all of us."

Senator John McCain, singing to supporters in South Carolina: "Bomb Bomb Bomb Bomb Iran."


How can anyone vote for these murderous clowns and still have a clear conscience?

دوستان خوب تورونتويی،
مستند "تهران دیگر انار ندارد" را در فستيوال امسال فيلم های مستند تورونتو (Hot Docs) از دست مدهيد که سه شنبه و پنجشبه است.
باقی فيلم های ايرانی را هم چک کنيد.
خوشبختانه به لطف دولت فخيمه کانادا کارگردان ها ويزا نگرفته اند چون لابد تروريست اند!
----------
دوستان دانشجوی طرفدار شجريان:
کتاب فروشی پگاه بيلط دانشجويی می فروشد:
MOHAMMAD REZA SHAJARIAN AND AVA ENSEMBLE
FRIDAY JUNE 6TH, ROY THOMSON HALL
60 SIMCOE STREET
STUDENT TICKETS AND REGULAR TICKET AVAILABLE AT:
PEGAH BOOKS:416-223- 0850
PARS VIDEO: 416-512-2414

پدر سگ ها

شش ماه حبس و ده ضربه شلاق برای نسرین افضلی فعال زنان

معاونت امنيت دادسراي انقلاب حکم شش ماه زندان و ده ضربه شلاق را براي نسرين افضلي،روزنامه نگار و يکي از فعالان جنبش زنان ‏صادر کرد.نسرين افضلي در تاريخ 13 اسفند 1386 به همراه 32 تن از فعالان جنبش زنان در ايران در مقابل دادسراي انقلاب تهران ‏دستگير شد. اتهام اوليه تفهيم شده به وي، اجتماع غيرقانوني و تباني به قصد برهم زدن امنيت کشور، اخلال در نظم عمومي ‏‏ و تمرد از دستور پليس بود که بر همين مبنا، در نهايت معاونت امنيت دادسراي انقلاب براي وي قرار مجرميت و ‏کيفرخواست صادر کردن

بالاترین

کُس پنهان همه ما

به قدری دوست دارم که در اين بحثی که در وبلاگستان فارسی بين زن ها راه افتاده در باب نوشتن يا ننوشتن مسائل جنسی "خصوصی" شرکت کنم که نمی دانيد. مشکل البته اين است که بنده وقت ندارم و به زودی زود که سرم خلوت شد به طور بسيار زياد جدی وارد بحث می شوم. اما راستش فکر می کنم اين بحثی است که به شکلی تخصص وبلاگ بنده است. يکی از کلمه های زن، جنسيت، جنسگونگی، روابط جنسی، جنده، کس، پشم، پورن، و سکس ... را در اين وبلاگ جستجو کنيد می فهميد که چه می گويم!

اين بحث هايی که مردم باهم می کنند و دعوا هاشان من را به هيجان انداخته. ديشب به صنم (خورشيد خانم) زنگ زدم که صنم جانم دستم به دامنت وقت ندارم بيا يک چيزی بنويس که اين بحث ها به سمت هدفمند تری پيش برود. احساس کردم خيلی از بحث دارد وارد چهار چوب های اخلاقی ايجاد ارزش می شوند که نويسنده می خواهد از طريق ارتباط خودش با "ارزش های اخلاقی" و "هنجار های فرهنگی ایرانی" برتری اخلاقی خود را در ميان بحث شيرین "کُس" که به نظر من نهايت اش سمبل همه اين حرف هاست، ثابت کند.

به صنم گفتم، صنم کاش بنويسی که در اين بازار "مساله زنان" همه ما يک جا قرار داريم ديگر بحث بين "مريم مقدس" و "پری بلنده" نيست! صنم گفت "فکر می کنم انار خوب اين مساله را در وبلاگ اش جمع بندی کرد و آن فمنيسمی که او معرفی کرد را من دوست دارم." به صنم گفتم: " من حسابی طرفدار قدرت بخشی ام، اما نه از طريق خود خر کنی و ديگران را احمق بينی که اين وحشتناک ترين خشونت است." پست انار سعی کرده بوده توضيح دهد که:

فمینیسم تا جایی که من میدونم نه براش مهمه که شما هرشب با یکی باشین نه براش مهمه که تا زمان ازدواج باکره بمونید. نه براش مهمه که هر روز همه موهای بدن رو با انواع کرم و موم و ماشین از ته بزنید نه براش مهمه که یه گوله پشم باشین. چیزی که برای فمینیسم اصله اینه که من, لوا, زهرا, الیزه و یک زن همه "قائم به ذات" باشیم.

به صنم گفتم فمنيسم همه اين چيز هايی است که انار می گويد نيست. فمنيسم خودش در طی تاريخ بزرگترين خشونت ها را بر اساس نژاد، کلاس اجتماعی اقتصادی، جغرافيای سياسی، دين، فرهنگ، جنسگونگی و تمايل جنسی روا داشته است. فمنيسم مثل خيلی ايسم های ديگر به اسم رهايی آمده است و هميشه در پروسه های تاريخی اش عده اي را به حاشيه کشانده و مورد خشونت قرار داده و عده اي را در جريان اصلی قرار داده و پرستيده است.

اما مساله اي که باعث می شود بنده سرم را بالا بگيرم و خودم را يک فمنيست بدانم (حالا مثلاً بگوييم يک فمنيست فراهنجار فرا ملی)، اين است که فمنيسم در طول تاريخ هميشه به معنی "دوباره انديشی" و "دوباره فکر کردن" بوده است برای توليد دانش و ايجاد مرز های بدون مرزی است که خشونت کم تری را به مردم به خاطر نا برابری جنسی و جنسيتی (که هيچ وقت جدا از نژاد و کلاس و دين و فرهنگ نيست)اعمال می کنند. صنم معتقد بود که حرف های انار برای ملتی که "هنوز فکر می کنند فمنيسم چيزی است که يک مشت زن جنده ضد مرد از آن حمايت می کنند" خوب است و به آنها ديد باز تری برای نگاه کردن به مساله فمنيسم می دهد. اما من با صنم مخالف بودم. به نظر من بعد از سالها تفکر و "دوباره انديشی" آدم های (فمنیست های) خيلی باهوش تر و با سواد تر از ما، بايد بدانيم که ديوث بازی مدرنيسم و مردم را سر کار گذاشتن و سياست بازی کردن دوران اش ديگر به سر آمده است. ما که نمی خواهيم به کسی فمنيسم را هچون ميسيونر های مذهبی غالب کنيم که بايد دنبال راه های بهتر نشان دادن آن بگرديم. ما نهايت کاری که می توانيم بکنيم اين است که ايجاد آگاهی کنيم و توليد دانش و در اين راه مدام خود فمنيسم را نقد کنيم که حاشيه ها را بر داريم و چهارچوب ها را دوباره تعريف کنيم.

مثال کلاسيک اش هم مساله "کار خانه" و کار های کلفتی و خانه داری و نگه داری از کودکان است که ارزان ترين دست مزد ها را دارد. سال ها فمنيست های غربی سعی کرده اند، زنان را وارد بازار کار کنند که ديگر خانه نشين و کلفت نباشد و حالا که زنان عموماً سفيد پوست و متعلق به کلاس های بالای اجتماعی وارد بازار کار شده اند و کمی کمتر از مردان اما خيلی بيشتر از قبل پول می گيرند، بايد زنان جهان سومی و غير سفيد پوست را با حقوق خيلی کمتر از حقوق قانونی کار در کشور های غربی به صورت برده های مدرن وارد کنند. کار کلفتی و خانه داری که زنان سفيد پوست به لطف فمنیسم ديگر نمی کنند را حالا زنان سياه پوست، آمريکای لاتينی، آسيای ميانه اي و آسيايی انجام می دهند. هيچ چيز در اين معادله عوض نشده است جز اينکه زنان همچنان با حقوق های بسيار پائين کلفتی می کنند و حتی ديگر شانس اين را ندارند که کنار خانواده ها و کودکان خودشان اين کلفتی را بکنند. ليبرال فمنيسم غربی هم که خوشحال است زنان را مثلاً وارد بازار کار کرده است، چشمش را به طور کلی به اين واقعيت بسته است که خشونت همچنان نيزه اش به سمت زنان است اما اين بار زنان از دنيا های ديگر و رنگ و فرهنگ های "ديگر."

و اما مساله بدن يا آنچه من "کُس" می نامم!

وقتی هلن سيکسو در سال هفتاد و پنج مقاله "خنده مدوسا" را نوشت در آن مثل يک بيانيه فمنيسی فرياد زد: " از بدن تان بنويسيد!"
اين از بدن نوشتن چه اهميتی داشت و اصولاً اين اصرار مکتب فمنيستی فرانسوی (فمنيست های لاکانی که بعد ها همه شان را يک جور های از انجمن لاکان فرانسه بيرون انداختند) از کجا آب می خورد؟

مساله مهم نوشتن درباره بدن اين نبود که اين فيلسوف های يک مشت جنده بودند (که البته که بودند) و يک شبه هوس کرده بودند در باب "کُس" شان بنويسيند و فلسفه بافی کنند. اينها نقدشان به تاریخ فلسفه غربی (که همانطوری که می دانيد به ما شرقی ها خيلی مربوط تر است و فقط کافی است يک مقاله از سروش و آرامش دوستدار و گنجی بخوانيد تابه اين مهم پی ببريد) به قدری عميق بود که تا اعماق "کُس" تمام زنان عالم نفوذ می کرد. اينها حرف شان این بود که از زمانی که پدر فلسفه مدرن حضرت دکارت دوگانه ذهن و بدن را به هم ربط داد، مردسالاری حاکم بر مدرنيسم ذهن را برای مرد تصور کرد و بدن را برای زن: مدوسا (يک الهه-عجوزه بسيار مورد بحث يونان باستان) زن زيبای شيطانی که زيبايی اش را وام دار دوران روشنگری در اورپاست، سمبل بدنی زیبا و ذهنی شيطانی و غير منطقی شد (يعنی در دوران ماقبل مدرن اين مساله ربط دادن مدوسا به ذهنی شيطانی و بی منطق اما بدنی زيبا وجود نداشت به شکلی که در دوران مدرن شکل گرفت).

اما چيزی که "خنده مدوسا" را جالب می کرد مساله مهم استفاده سمبوليک جناب فرويد از کله مبارک خانم مدوسا بود که ايشان گفته بود پسر بچه ها در اولين برخورد شان با "کُسِ" مادرشان چيزی که می بينيد در ميآن آن همه پشم چيزی است که "کير" نيست و کله مدوسا بر آنان نمايان می شود و ترس از دست دادن "کير" خودشان و شدن مثل مادرشان و "بی کيری" تمام وجودشان را فرا می گیرد!

"خنده مدوسای" هلن سيکسو، خنده ای بود به تمام اين تاريخ "کير پرستی" در فلسفه اروپايی. سيکسو کله مضطرب و "کس" نمای مدوسا را سمبل آزادی زنان از بنده هايی که روشنگری و مدرنيسم برايشان تراشيده بود کرد. به زنان گفت "ذهن شما چيزی نيست جز بدن شما، از بدن تان بنويسيد!" (يا ورژن بنده که ذهن شما همان کُس شماست و کُس شما همان ذهن شما).

ارتباط سمبليک نوشتن با مساله خود ارضايی جنسی زنان به نظر من يکی از بهترين قسمت های اين مقاله تاريخی بود. وقتی صنم عزيزم (خورشيد خانم) سالها پيش در مور خود ارضايی جنسی اش نوشت از او بپرسيد که چطور تهديد به مرگ شد. به او گفتند که در اکباتان به او اسيد خواهند باشيد. چه چيز در مورد خود ارضايی يک زن اينقدر خطرناک بود که مرگ اش را حق می کرد؟ مگر نه اينکه در طول تاريخ همه زنان خود ارضايی می کرده اند؟ پس مساله نوشتن بود (که همانا نوشتن خود خودارضایی است)، نه خودارضايی کردن. مساله نوشتن يک زن بود در مورد خودارضايی اش که او را از عرش زيبايی به اعماق سياهی و زشتی می کشاند.

به نظر سيکسو هر زنی که می نویسد، هر زنی که از بدن اش می نويسد، هر زنی که با خنده مدوسا به ريش يک عمر تاريخ مردسالارانه می خندند و ذهن اش می شود همان کُس اش و کُس اش همان ذهن اش، دارد با کُس اش و ذهن اش به روی جهان می خندد دارد و فردايی بهتر برای زنان و اقليت های جنسی می سازد.

برای همين است که من از اعماق قلب ام برای تمام نوشته هايی که اليزه به آنها در اين صفحه لينک داده است خوشحال ام. همه اين نوشته ها، حتی نوشته های زنانی که دارند باز توليد می کنند ارزش های مردسالارانه را، به نوعی نوشتن درباره بدن است. حتی آنها که دارند به اين کار اعتراض می کنند، به نوعی خودشان مرتکب اين گناه کبيره می شوند و در مورد بدن زنان و ذهن آنها و ارتباط اش با بدن شان می نويسند. به نظر من اين مهمترين اتفاقی است که دارد در اين بحث ها می افتند. همه اين زن ها دارند با کله مبارک مدوسا به ريش ساليان سال مردسالاری می خندند، چه خودشان اين کله مبارک را کُس شان بداند و چه آن را ميآن نوشته هايشان پنهان کنند!

چيزی تحت عنوان "زن" به نظر من وجود ندارد. همه ما با برخورد منتقدانه مان با مساله "زن،" است که "زن" را می سازيم، چهار چوب ها را بر می داريم و آنها را دوباره می سازيم و خراب می کنيم و باز می سازيم... و اين ساختن و دوباره ساختن در مقابل تاريخ مردسالارنه است که معنی پيدا می کند: اين چيزی است که باعث می شود من خودم را فمنيست بدانم و همه شما را هم!
---------------------
اين بالاترين و کامنت های مردم را دريابيد. کجاييد شير زنان و شير مردان فمنيست. به داد بنده برسيد!

يکی از شواهد بسيار که اين آقای توکای مقدس از کم نظير ترين آدم هاست:

سال پنجاه و نه یا شصت بود و دانشگاه ها به خاطر انقلاب فرهنگی تعطیل بودند و جوان ها بیشتر به سیاست فکر می کردند و گروه های سیاسی از چپ و راست فعالیت علنی داشتند. دوستان دوران کودکی و نوجوانی بعد از انقلاب هرکدام به سمت و سویی گرایش پیدا کرده بودند و همه تلاش می کردند تا برای ایدئولوژی خود یارگیری کنند. من اما از سیاست می ترسیدم و خواندن ادبیات را به کتاب های سیاسی ترجیح می دادم و مدتی بود شیفته ی صادق هدایت شده بودم؛ هدایت در آن زمان بین گروه های سیاسی، از راست و چپ، محبوب نبود و همه متفق القول بودند که خواندن کتاب های این خورده بورژوای غربزده باعث یأس و گمراهی جوانان می شود و آنان که افراطی تر بودند داستان های ابلهانه ای از رفتارهای صادق هدایت در خلوت خانه اش تعریف می کردند که به نظرم هیچ باورکردنی نبود

من خيلی زياد رسانه های ايرانی که در خارج از ايران فعال هستند را چک نمی کنم و وقت اش را هم ندارم. اما يک گشت کلی که امروز زدم، هيچکس درست و حسابی اين بيانيه سازمان ديدبان حقوق بشر را پوشش نداده بود (مثلاً جناب باستانی و روز خبر ورزشی را به اين مساله بازداشت و شکنجه دانشجويان چپ تقدم داده اند). چپ ستيزی که بين دوستان اصلاح طلب داخل ايران و حالا در تبعيد است بی مثال است. هيچکدام از اين دانشجويان چپ آنطور که بايد و شايد توسط اين گروه های اصلاح طلب داخلی و تبعيدی حمايت نشدند. شايد به خاطر اين چپ ستيزی و ترجيح های اقتصادی دوستان است که اينهمه در دنيای کاپيتاليستی جهانی شده به ايشان بها می دهند در حالی که جان چهار-تا دانشجوی چپ ارزش بحث و تلاش ندارد.
بيانه سازمان ديدبان حقوق بشر:

واشنگتن دی سی، 10 آوریل 2008: دیده بان حقوق بشر گفته است: مقام های ایران باید هر چه سریعتر گزارش های مربوط به شکنجه چهار دانشجوی بازداشتی توسط مامورین و بازجویان وزارت اطلاعات را مورد تحقیق قرار دهند و مسئولینی را که عامل این آزاررسانی ها بوده اند تنبیه کنند. به گفته منابع مطلع، دانشجویان در هنگام بازداشت تحت آزار و اذیت های جسمی و روانی قرار گرفته اند. سه تن از دانشجویان همچنان در بازداشت هستند، و نفر چهارم در تاریخ 5 آوریل از تخت بیمارستان به محل نامعلومی برده شده است.

مقام های ایران این چهار دانشجو را متهم به دست داشتن در "عملیات مسلحانه" و "تشکیل گروه هایی معاند" کرده اند. وکلای این دانشجویان هنوز به موکلین و یا پرونده آنها دسترسی نداشته اند. دیده بان حقوق بشر نگران است که مسئولین ممکن است دانشجویان را تنها به دلیل استفاده از حق اجتماع مسالمت آمیز و نیز حق بیان دگراندیشی دستگیر کرده باشند.

جو استورک مدیر بخش خاورمیانه دیده بان حقوق بشر گفت: "ایران باید این دانشجویان را یا متهم به ارتکاب جرمی کند و یا آزاد کند." وی افزود: "مقام های ایران باید درباره شکنجه های گزارش شده تحقیق کنند و هر کسی که مسئول این اقدامات شناخته شد را مجازات کنند."

این چهار دانشجو که عبارتند از بهروز کریمی زاده، پیمان پیران، علی کانتوری و مجید پورمجید فعالان سازمان دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب هستند. این گروه اعلام کرده که بدنبال مقاومت مسالمت آمیز در برابر اشکال گوناگون نابرابری و استثمار است. گروه یاد شده در دانشگاه های سراسر ایران شعبه و عضو دارد. از دسامبر 2007 تاکنون مسئولین ایران بیش از 40 دانشجوی مرتبط با این گروه را دستگیر کرده اند. همه آنها به جز چهار نفر یاد شده آزاد هستند؛ برخی از دانشجویان آزاد شده گفته اند در هنگام بازداشت توسط بازجویانشان مورد شکنجه و بدرفتاری قرار گرفته اند.

به نظر می رسد که این دستگیری ها بدنبال برنامه ریزی برای انجام تظاهرات در چند دانشگاه برای بزرگداشت روز دانشجو در 7 دسامبر سال 2007 انجام شده باشد. شانزده آذر که مطابق تقویم ایران روز دانشجو می باشد سالگرد کشته شدن سه دانشجوی معترض به ضرب گلوله پلیس در دانشگاه تهران است که در سال 1953 رخ داد. مسئولین چند روز پیش از برگزاری این مراسم برنامه ریزی شده، اعضای سازمان دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب را هدف قرار دادند و در ماه های بعد نیز به آزار و اذیت اعضای کلیدی آن ادامه دادند. به نظر می رسد که این سرکوب متمرکز بر سازمان دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب باشد.

در دوم دسامبر 2007 مامورین وزارت اطلاعات بهروز کریمی زاده که 22 سال دارد را در منزل یکی از دوستانش در تهران دستگیر کردند. دو روز بعد مامورین لباس شخصی همان وزارتخانه پیمان پیران را در حالیکه دانشگاه تهران را بدنبال تظاهرات دانشجویی در محوطه دانشگاه ترک می کرد دستگیر کردند. مسئولین این دو نفر را به ترتیب در بندهای 209 و 305 زندان اوین تهران نگهداشتند. اطلاعاتی که دیده بان حقوق بشر به دست آورده حاکی از آن است که مسئولین بازداشت شدگان یاد شده را برای دوره های طولانی در سلول انفرادی حبس کرده و مورد بدرفتاری های گوناگون جسمی و روانی قرار داده اند.

تقریبا دو هفته پس از دستگیری کریمی زاده و پیران، مامورین وزارت اطلاعات علی کانتوری که او نیز فعال مرتبط با سازمان دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب است را در شهر قزوین واقع در شمال غرب تهران دستگیر کردند. مسئولین وی را به قزل حصار که زندانی در نزدیکی شهر کرج در استان تهران است منتقل کردند.

مقام های دادگاه از صدور قرار وثیقه برای کانتوری خودداری کردند و وثیقه های بسیار بالا و عملا امکان ناپذیری برای پیران و کریمی زاده تعیین کردند (حدود 300 هزار دلار آمریکا برای کریمی زاده).

مامورین وزارت اطلاعات در 29 مارس 2008 مجید پورمجید را در شهر تبریز دستگیر و در 2 آوریل 2008 در بیمارستان بستری کردند. سه روز بعد مسئولین او را از بیمارستان به مکان نامعلومی منتقل کردند.

برای گزارش های بیشتر دیده بان حقوق بشر درباره آزار و اذیت دانشجویان بازداشت شده در ایران به اینها مراجعه کنید:

"شما هر کسی را به هر دلیلی می توانید بازداشت کنید: ایران سرکوب فعالان مستقل را گسترش می دهد" گزارش ژانویه 2008:
http://hrw.org/reports/2008/iran0108/

"ایران: دانشجویان زندانی برای اخذ اعترافات اجباری تحت آزار و اذیت قرار گرفتند" خبر منتشره در ژوئیه 2007:
http://hrw.org/english/docs/2007/07/27/iran16512.htm

و داستان سانسوری که می شويم

دو روز پیش برای اولين بار در وبلاگ هانيه بختيار (که آن را مدتهاست می خوانم) کامنتی گذاشتم که سانسور شد. علاقه ام به اين وبلاگ از آنجا شروع شد که خوب خانم هانيه همسر آقای علی افشاری است و فرزند مشترک خانم فريبا داوودی مهاجر و محمد باقر بختيار است که خيلی وقت است برعکس همسرش خانم داوردی مهاجر خبری از او نيست و نه دستگير می شود، نه هفت تيرش رو می شود، نه جايزه اي-چيزی می گيرد!

و البته خوب بايد از من پرسيد که چرا به وبلاگی تنها به دليل "آدم های اطراف" اين نويسنده علاقه دارم و از ديد کاملاً ابزاری به نوشته های اين خانم جوان نگاه می کنم، که بايد بگويم کاملاً کارم غير انسانی است اما چه کنم در اين قحطی اطلاعاتی شايد بشود ميآن کلام و در فاصله خطوط هانيه فهميد که ذهن زن جوانی که کنار مادرش خانم داوودی مهاجرو همسرش علی افشاری روزگار سپری می کند عامليت پيدا می کند چطور کار می کند و کلاً تفکراتش چيست (چون خودمانيم مادر و همسر ايشان که وبلاگ درست و حسابی ندارند و کلاً ما بايد دست به دامن يک مشت مصاحبه با صدای آمريکا و يک مشت سخنرانی های اين جايزه اون جايزه و يک مشت دستوراتی که در مورد ايران صادر می کنند شويم تا بفهميم در ذهن شان چه می گذرد).

اين فضولی های من البته تنها از سر بيکاری نيست و وقتی که آمريکا لحن اش نسبت به ايران تند می شود و خطرات جنگ پروپاگاندايی، انقلاب مخملی، و جنگ واقعی زياد می شود بسيار بیشتر می شود. چرا که نگران می شوم که اين دوستان ما (يعنی خانم مهاجر و آقای افشاری , و امثالهم) در چه حالی اند و هم اکنون دارند خودشان را به عنوان متخصص مساله زنان ايران و رهبران این جنبش و آن جنبش سياسی ايران به چه گروه از آدم های کله گنده آمريکايی غالب می کنند!

البته من مثل بسياری ديگر از آدم های کلاً "چپ" می دانم که همه اينها کلاً در پاچه مان است اما از بد روزگار بيشترين کنجکاوی من اين است که دقيقاً چطور و چگونه و چه ميزان در پاچه مان است.

الان مدتهاست که سفر فعلا بدون برگشت خانم داوودی مهاجر به آمريکا را دنبال می کنم. من بيشتر به اين علاقه مندام که بدانم در اين بازار داغ متخصص ايران یابی و رهبر اين جنبش و آن جنبش يابی، چه کسانی و با چه پيشينه هايی، و با چه اهدافی و ارتباطاتی تبديل به شخصيت های داغ برای سازمان های مختلف آمريکايی می شوند. خانم داوودی مهاجر از همان روز های اول که وارد آمريکا شدند شروع کردند به داغ کردن و پياز داغ اضافه کردن به پرونده و رزومه کاری خودشان.

همه کسانی که دستشان در کار است می دانند که بسياری از جايزه های حقوق بشری با رايزنی های سياسی همراه است و مثلاً اگر بخواهند به کسی فلان جايزه ديدبان حقوق بشر را بدهند، سياست های پشت اش اگر رو شود و مردم عادی خبر دار شوند که چه بساطی پشت اين جايزه بوده، هرگز کسی نمی تواند به هيچ جايزه اي ببالد. مساله جايزه ها نيستند، مساله سياسی بودن آنها هم نيست. کسانی مثل پروين اردلان که فلان جايزه را می گيرند و بعد هم بايد جواب آدم های بی شرفی مثل حسين را بدهند، کارشان منتهی به آن جايزه نمی شود. همه کسانی که دستشان در کار است می دانند که پروين اردلان چه کار ها کرده و کارهايش چقدر ارزشمند بوده است. اما بخش سياسی جايزه ها و ايجاد ارزش و ضد ارزش آن وقتی جالب می شود و بايد به آن پرداخت که آدم های فرصت طلب از اين مساله سو استفاده می کنند و نه تنها سوار موج می شود بلکه خودشان باد ايجاد می کنند که موج ها تند تر و سريعتر ايشان را به مقصد و مسند قدرت برسانند و در اين راه اگر لازم باشد کلی هم زيان به آدم های با انصاف و جنبش های مختلف در داخل ايران می رسانند.

نمونه اش هم همين خانم داوودی مهاجر است (نمونه بعدی اش حسين درخشان است).

وقتی جايزه بسيار سياسی Human Rights First را به خانم مهاجر می دادند از ايشان يک بيوگرافی چاپ شد که خشم بسيار از دوستان را بر انگيخت. همه ماندند که چه کار کنيم و چه کار نکنيم و سر آخر فرناز سيفی عزيز خيلی منصفانه و با هزار ملاحظه توضيح داد که که کسی که بيوگرافی خانم فريبا داوودی مهاجر را نوشته است، اشتباه کرده و ايشان " هرگز عضو مرکز فرهنگی زنان نبوده است و نمی دانم چرا در این نوشته وی را از اعضای "مرکز فرهنگی زنان" معرفی کرده اند!"

البته همه می دانستند که اين ادعا را کسی نکرده جز خود خانم مهاجر و اگر هم بيوگرافی نويس اشتباه کرده، (که مگر ما احمقيم!) خانم داوودی مهاجر انصاف شان کجا بوده که اين مساله را حل کنند!

البته مساله دروغ گفتن خانم داوودی مهاجر اصلاً مساله مهمی نبود، اما استفاده ايشان از پيشينه تاريخی مرکز فرهنگی زنان و گرفتن اعتبار از اين طريق و سپس خراب کردن اعتبار يک عمر کار شرافتمندانه زنان مرکز فرهنگی است که مشکل دار است. چرا که خانم فريبا داوودی مهاجر که امروز به عنوان "رهبر جنبش زنان" و "بنيانگذار کمپين يک مليون امضا" و هزار ادعای ديگر بلند می شود با با سازمانی مثل NED همکاری می کنند، در ايران جوابش را بايد فعالين کمپين يک مليون امضا به آقايان اطلاعات بدهند و يک شبه به خاطر مسائل شخصی خانم داوودی مهاجر اعتبار يک کمپين کاملاً خود جوش و فعال را همراه خودشان به چاه فاضلاب می برند!


آدم هايی مثل خانم داوودی مهاجر البته خيلی خوب می دانند که سيستم کاری در ايران چطور کار می کند. آنها می دانند که کمپين يک مليون امضايی ها مدام در حال احضار شدن به جلساتی هستند که بايد با آقايانی سر و کله بزنند بلکه بتوانند کارشان را انجام دهند. ايشان می دانند که کمپين يک ميليون امضا يک نفر و دو نفر و بيست نفر و سی نفر نيستند و اصلاً نه رهبری در کار است و نه بنيانگذاری!
ايشان خيلی خوب می دانند و يا اينکه فرض می کنند که اين ادعاهای دروغ ايشان هرگز گندش آن طور که بايد و شايد در نخواهد آمد چرا که به لطف آدم های مثل حسين درخشان فضا به قدری امنيتی و مچی گيری اي و افشاگرانه شده است که خيلی از دوستان ما بی خيال گفتمان عمومی شده اند! من خيلی دوست داشتم به حسين می فهماندم اينکه خانم داوودی مهاجر راست راست در آمريکا راه می رود و دروغ می بافد و هيچکس هم در ايران جرات نمی کند در اين باره درست توضيحی دهد يا اينکه نقدی بنويسد، نتيجه اين فضای پليسی و پی آمد اين فضای امنينتی عجيب و غريب است که بيشتر فعالين حقوق زنان را ناچار کرده که به جای ايجاد گفتمان های عمومی راهی ايميل ليست ها و اسکايپ ها و چت های خصوصی بشوند تا يک وقت برای کسی دردسری درست نکنند!

اين فضای امنينتی داخل ايران و به لطف برادران هميشه در صحنه اطلاعات که خيلی وقت است وجود دارد، اما حسين عزيز اين امنيتی بودن قضايا را ديگر از حيطه قدرت دولت و حکومت خارج کرده و به عنوان يک شهروند مسئول و اولين پرچم دار پست کلنياليسم (با مسئوليت محدود) افتاده است دنبال اطلاعات جمع کردن و استفاد اين اطلاعات در پروژه بومی پست کلنيال مردانه و مردسالارانه خودش!

اين که اين پروژه چقدر مربوط به منافع شخصی حسين است را من هنوز نمی دانم و اما يک حس ششمی به من می گويد که به زودی گندش در خواهد آمد. اما اينکه پروژه اش مردسالارانه است را می توانم با دليل و برهان در يک پست ديگر کامل و مشخص نشان دهم که حسين برخوردش با مساله حقوق زنان در مقابل يک چيزی به اسم امپرياليسم جديد و سياست های فراملی خيلی شبيه به نخبه های بومی گرای مثل شريعتی است و حاضر است برای اين بومی گرايی و مبارزه با امپرياليسم حتی بهترين و بومی ترين حرکت های مردمی زنان را هم بکوبد! یعنی به به اسم مبارزه با امپرياليسم جهانی، پروژه مردسالارانه خودش را دارد پيش می برد!! اينجاست که حسين نمی خواد قبول کند که دولت جمهوری اسلامی ايران با تمام مسائل سياست جهانی در ساختار امنيتی اش مرد سالار است و گيرشان به جنبش بسيار مردمی و (grassroot) يک مليون امضا هم ريشه در همين مردسالاری دارد نه نگرانی های امنينتی شان!


البته دروغ چرا با تمام اين ايراد ها اين بازی های پليسی امنيتی حسين به يک سند های تاريخی جالبی منتهی می شود. امروز که حسين اين سند ارتباط خانم داوودی مهاجر را چاپ کرد خيلی از ما ها خوشحال شديم. چرا که مدتها بود که از اين ور و آن ور می شنيدم که ايشان در NED هستند و به فلان آدم مهم و بهمان آدم مهم اطلاعات اشتباه در مورد جنبش يک مليون امضا داده اند اما هيچوقت مدرکی نداشتيم که اين ارتباط را نشان دهيم که به لطف حسين آن هم پيدا شد.

اشتباه حسين منتها اين است که حتی کار های خيرش هم مايه شر است و با تمام تلاشی که جنبش يک مليون امضا تا به امروز کرده که از هر نوع مادرسالاری دوری جويد و مدام هژمونی های داخل خودش را هم به چالش بکشد حسين در يک جمله نه تنها به دروغ خانم فريبا داوودی مبنی بر بنيانگذار و رئيس بودن دامن زده، بلکه آن را تاييد هم کرده است.

از همه اين مرد سالاری ها بگذريم قربانش بروم سيستم اپوزيسيونی دوستان اصلاح طلب که امروز به آمريکا پناه آورده اند هم همچنان به همان سيستم ايلاتی قبيله اي خانوادگی ايران باقی است و اگر آدم دامادش از NED پول بگيرد خودش هم می شود رئيس جنبش زنان NED و دخترش هم کار های خرده کاری ها را می کند تا که کمی بزرگ تر شود و شعورش بالا رود و شعر ضد زن ننويسد و کامنت من را برای اين شعر ضد زنش سانسور نکند وآماده شغل شريف همه زنان ايران را نمايندگی کردن شود!
---------------

اين مطلب صنم را هم در همين رابطه بخوانيد. صنم هم البته به زبان خودش و تيزبينی سياسی اش به همين مسائلی که من اشاره کرده ام اشاره کرده است. يک مساله مهمی هم نبايد يادمان برود که به دليل رابطه انسانی که خيلی از دوستان با همديگر دارند ملاحظاتی به وجود می آيد و هميشه نمی شود خيلی صادقانه و با جديت با خرابکاری های آدم هايی مثل خانم داوودی مهاجر مبارزه کرد! اين بساط تنها ما بين گروه های زنان نيست و مثلاً من تا به امروز نديده ام که دوستان سابق آقای سازگارا با وجود مخالفت های شديد شان با کار های ايشان، به طور رسمی مخالف خودشان را اعلام کنند و هميشه اين ملاحظات روابط انسانی هم يک عامل موثر در اين سکوت ها و خود سانسوری هاست.

مطلب حسين در اين باره را هم بخوانيد.

اين نوشته نيما هم کم و بيش در همين رابطه شفاف نبودن دوستان است.
-----------
برای کسانی که نمی دانند NED چيست و تاريخچه اش چيست...در سال های هشتاد NED توسط دولت ريگان ايجاد شد که بتوانند به شکل قانونی پول های دولت فدرال را بدون پرسش گويی برای مبارزه تبليغاتی با شوروی و جنگ سرد خرج کنند...اين لينک را برای منابع ببينيد. کارشان هم هرگز کمک به جنبش های دمکراسی خواهانه نبوده بلکه بعد از فروپاشی شوروی تنها کارشان فضولی در کار جنبش های بومی کشور های در حال توسعه و چرخاندن حرکت ها به سمت منافع آمريکا در منطقه های کاری شان بوده است. مشکل ارتباط با اين گروه و پول گرفتن از آنها هم اين است که اگر تن به سياست های شان در منطقه خاورميانه بدهی عملاً بايد بی خيال مساله حقوق زنان بشوی...چون NED يک گروه کاملاً ضد زن و حقوق زنان است و در نهايت هم تنها نگرانی اش حفظ منافع آمريکا در منطقه خاورميانه است و بس! کارنامه کاری شان هم در اوکراين و گرجستان و صربستان و عراق روشن است و خيلی هم درباره اش نوشته اند. اين صفحه خلاصه کوتاهی است به مشکلات اين سازمان! درباره اين سازمان NED و سازمان ضد زن ديگری به اسم IWF بايد بيشتر بنويسم!

همسر خدیجه مقدم:به جای دستبند باید به دستهای همسرم بوسه بزنند

اين عکس اعصاب من را بهم ريخت. عکس دستبند زده خديجه مقدم با صورت نيم رخ کريه مامور اطلاعاتی. به خودم آمد و گفتم که "ما يادمان رفته که اين آدم های شريف در آن مملکت با چه آدم هايی بايد سر و کله بزنند و چه توهين های ببينند که کار "درست" را انجام دهند!"


این اولین بار نیست که همسرم را بازداشت می کنند :

چندین بار او را از پلیس امنیت احضار کردند و رفت و پاسخ هم داد. او فعال جنبش زنان، عضو کمیته مادران کمپین، عضو مادران صلح، فعال محیط زیست و موسس تعاونی های زنان خود سرپرست و توانمند سازی زنان است و در بسیاری از فعالیت های انجام شده برای بازسازی بم و بهبود وضعیت زنان در این منطقه مشارکت کرده است. هربار که یکی از بچه های کمپین را بازداشت می کنند او و مادران دیگر برای آزادی آنها بسیار تلاش می کنند . همین چند روز پیش به همراه خانم عبادی دیداری نوروزی با خانواده فعالان دانشجویی و کارگری و خانواده زهرا بنی یعقوب داشتند. او تمام زندگی اش را صرف برابرخواهی و صلح خواهی کرده است . واقعا باید به جای دستبند به دستهای این زن بوسه بزنند.

آسیه عزیز:

خبر دستگیری خانم مقدم عزیز ما، در بهت و حیرتم فرو برده است. او را سالهاست که می شناسم. از اولین سال دانشجویی ام و عضویت در جمعیت زنان مبارزه با آلودگی محیط زیست. او را تا سالها تنها فعال محیط زیستی می دانستم. زنی جسور و نیک اندیش که در عین حال همیشه آرام حرف می زند. مهربان است و وقتی می خندد با خودت می گویی محال است این زن، دشمنی هم در زندگی اش داشته باشد.
آخرین بار که دیدمش پشت درهای زندان اوین بود. در شبی که باید راحله و نازنین را اعدام می کردند. در هوای آن شب سرد زمستان اوین، از تلاشش برای گرفتن رضایت از اولیاء دم گفت. در برف و بوران راهی روستایی در استان اردبیل شده بود و گرچه با دست خالی برگشته بود ولی هنوز دلی پر از امید داشت. از زندگی راحله گفت. و از زندگی خیلی از زنانی که زیر لایه های سنگین مرد سالاری له می شوند و گاه مثل راحله صبرشان تمام می شود و زندگی شان به سرنوشت یک متر طناب گره می خورد. چنان که سرنوشت محتوم راحله، گره خورد.

ايرانی ها ملتی اند که طنز حالی شان نيست. اگر هم حالی شان باشد، فقط کافی است که طنز نويس زن باشد که ديگر اصلاً طنز حالی شان نباشد. علما معتقدند که اين يک ربطی به مساله مهم ارتباط طنز با مساله سنگينی و سبکی و ايضاً آبروی ملی و آبروی ملی ريزی دارد (با لهجه اصفهانی خوانده شود). با خبر شديم که گويا يک ضعيفه اي يک فيلم طنز ساخته است که مورد پسند آقايان منتقدين قرار گرفته است. فيلم را به زودی پيدا کرده و نگاه می کنيم اما لطفاً فعلاً اين نقد بی بی سی را بخوانيد:

منتقدان سینمای ایران معمولا نگاه خوبی به فیلم های کندی و طنز ندارند و نوعی موضع گیری نسبت به چنین فیلم هایی دیده می شود و در به وجود آمدن این دیدگاه عوامل مختلفی نقش دارند که یکی از آن ها سابقه فیلم های کمدی و طنز است

چند وقت پيش با عده اي از نسوان بسيار بامزه و طناز شهر نشسته بوديم و ليست افرادی که با ايشان تمنی معاشقه داريم را می نوشتيم. همه ليست ها مشترکاً شامل يک فرد می شد آن هم اسدالّله ميرزای دائی جان ناپلئون بود. دلايل دوستان هم برای اين تمنی به قدری خنده دار بود که می گذاريم خودشان يک روزی به اميد حق بنويسند. ساليان سال است که بنده در هر جمعيت نسوانی شرکت کرده ام بامزه ترين طنز ها را شنيده ام، اما اين طنز های عميق و خيلی اوقات تلخ هرگز به متون اين زن ها درز نمی کند که نمی کند. اين خودش می تواند يک تحقيق اساسی باشد اما خدا رو شکر خيلی از اين زنان دارند پا در جای آدم هايی مثل مهشيد امير شاهی می گذارند و خلاصه به زودی زود ما شاهد طنز های خوبی از زنان خواهيم بود (چه دلتان بخواهد چه دلتان نخواهد). کما اينکه به نظر من آيدای پياده رو يکی از بهترين طنز نويس ها و نويسنده های زنی است که در اين وبلاگستان می نويسند.

گروه موسيقی زنانه آبجيز که برای اولين بار کنسرت داشت من، کلنگ و عبدی کلانتری عزيز از نيويورک کوبيدم و رفتيم واشنگتن دی سی فقط برای اينکه از اين گروه تازه تشکيل شده حمايت کنيم. حمايت به کنار، يکی از بهترين کنسرت های زندگی مان بود. اين دو خواهر بيشتر از موسيقی شان و ترانه هاشان، بهترين اجراگران موسيقی بودند که من در ميآن ايرانی های اين کاره ديده بودم. به قدری آدم های طنازی بودند که ما تمام شب با اينها خوانديم ، رقصيديم، و خنديديم.

کنسرت اين زنان طناز را همین شنبه از دست مدهيد و بگذاريد زنان وارد حيطه خنداندن و رقصاندن شما بشوند!
اطلاعات مربوط به کنسرت را اينجا پيدا کنيد و بليط را هم می توانيد از کتاب فروشی پگاه و XO-City ارزان تر از دمِ در بخريد!

ثمين مرد
و خدا را شکر که من خبر را در بی بی سی نخواندم. "بيست و نه اسفند مرده، ملت تازه امروز فهميدن" دوستم گفت."چهل سال بدبخت بغل ايران بود و حالا بی همه چيزا پيام می دن که فقدان ثمين باغچه بان ضايعه ست!" اينها رو رفقيم تايپ می کرد و من اشک می ريختم. توی کله ام می خواندم:

اين آدم برفی
جلوی تنور
بس که نون پخته
آتيش گرفته
کی ديده که برف
آتيش بگيره
آفتاب فرودين برف ها رو شسته

به رفيق ام می گويم: "فلانی اين پدر ما رو در آورد با اين رنگين کمان. بچه اي که صبح تا شب به اين فکر کنه که "کی ديده که برف آتيش بگيره" که ديگه هيچوقت آدم عادی نمی شه!"


ثمين باغچه بان اولين کسی بود که عزيز نسين را به فارسی ترجمه کرد. من ترجمه اش را از پدر بزرگ ام گرفتم و خواندم و زندگی ديگر هيچوقت مثل قبل نبود. آن هم در آن فرهنگ مزخرف دور من که هيچ چيز هيچوقت خنده دار نبود و همه چيز جدی جدی بود و صادق هدايت کتاب هايش افسره بودند و عامل خودکشی جوانان! ده سال داشتم شايد، همه اتفاق های زندگی من بعد از آن روز به طرز دلنشينی مضحک شدند. نگاه طنز ام به دنيا را من مديون ثمين باغچه بان ام. ثمين من را از سه چهار سالگی وارد راه بی برگشت کرد!

بخوانيد:
ديگه نوروز تو راه نیست...

بشنويد:
ديگه نوروز تو راهه...

On the Rocks? Si?

Read more here
and here
and here

لطيفه: مسلمونا چين؟ تاج سرن! آمريکایيا چين؟ مسلمون خرن، خرن، خرن!

کاوه گلستان آدم با شعوری بود...حيف شد مرد!
در تمام عکس های گلستان، عکس های شهرنو را خيلی دوست دارم. هم برای اينکه جنده ها و فضای تصاویر برايم عجيب و جالب اند و هم برای اينکه هميشه ته دلم فکر می کنم شاملو با کدام يک از اين جنده ها عشق بازی کرده است!؟

تبليغ برای کنسرت آبجيز

بهمن از ايران برگشته است و طبق معمول انگشتر آخوندی من را فراموش نکرده و به آن انگشتر "نصر من الّله و فتح قريب"م يک انگشتر "سبحان الّله" هم اضافه شد و من خوشحال ام. بهمن از زياد شدن احساسات ميهن پرستی مبتذل می گفت. گويا کار به جايی رسيده که خود "آقايان آخوند ها" هم بی خيال امامان و پيشوايان شده اند و دست به دامان کوروش کبير، سرزمين آريايی، بانک پاسارگاد، سالن اجتماعات وزارت خارجه آريا، سالن آريانا هتل لاله، سالن کوروش، هتل کوروش و سالن آرش کمانگير کلی مثال ديگر که شامل پارسه و داريوش و کوروش و خشايار و بروبکس ستون های تخت جمشيد است.می گويم خوب "آخوند جماعت" اگر قرار باشد انرژی هسته را حق ما بدانند، با اين وضع ابتذال فکری اذهان عمومی و فروهر های گردن جوانان، يک جورهای کیک زرد را ربط می دهند به خود شخص کوروش! يا اينکه دست به دامن شخصيت های "مهم" سينمايی می شوند که سرود "اي ايران" را با صداهای بسيار بد و فالش و فولش و درب و داغان با احساس بخوانند و به آن چاشنی های قومی هم اضافه کنند که يعنی سازمان های غير دولتی آمريکايی (که به دولت آمريکا هيچ ربطی نداريد و پولتان را هم عمه حسين درخشان می دهد) کور خوانديد که هی برای قوم های مختلف در ترکيه ، قبرس، و هند ورک شاپ تعليم دمکراسی ترتيب می دهيد، ما اينجا با يک سرود "ای ايران" می زنیم اشک همه قوم ها در می آوريم، حتی اشک خراسانی های نازک دل مثل آق مهدی سيبستان را.

نمی دانم چه شده است که اين دلير مردان وطن به تازگی جميعاً اشکشان دم مشکشان شده است. اين از آق مهدی که به خاطر يک "کهنه سرود" احساسات پاک اش از چشمانش جاری می شوند، آن از حسين درخشان که از شنيدن پيش بينی اشپيگل مبنی بر انتخاب مجدد احمدی نژاد گريه می کند، حالا هم مظهر انسانيست و انساندوستی جناب آقای آرش کمانگير (متخصص همه چيز از جمله تخصص اش در مهندسی) با نگاهی متفاوت کليپ abc در مورد مساله تبعيض زنان مسلمان در آمريکا را نگاه می کند به شکل معجزه آسايی به انساندوستی و اومانيسم آمريکايی پی می برد و های های اشک می ريزد.

دليل اين نگاه متفاوت جناب کمانگير چيست؟ بعله، آقای کمانگير ياد خشونت های بی حد جمهوری اسلامی ايران به زنان و پوستر های تبليغاتی در مغازه ها عليه زنان بد حجاب افتاده و شديد گريه اش گرفته که ما ايرانی ها چرا نمی توانيم مثل آمريکايی ها "انسان" باشيم چرا که مردم معمولی آمريکا (همانطور که ويیدو نشان می دهد و آدم بايد کور باشد تا نبيند) به دنبال "حق" اند. به قول نيکی در کامنت ها "داداش مستيد و منگ؟ ؟ دو سوم مردم در اين ويديو abc در مقابل ناحقی اي که به زن مسلمان می شود يا هيچ نگفتند يا اينکه تاييد کردند...شما اين مردم معمولی "ordinary people" را کجا ديديد که ما نديديم؟ يا اينکه ديدن "اردينری پیلپل" چشم بصيرت می خواهد که ما نداريم؟

فاطمه مرنيسی يک حرف خوبی از تاريخی که نخبگان مذکر(کسانی که بيشترين سود را از مرد سالاری می برند) نوشته اند، می زند (فاطمه مرنيسی البته مساله جنسيتی و دگرباشی و اينها در کارش نيست و من اين را تعميم می دهم به نخبگان پاسدار ارزش های نرماتيو دگرجنسگرايی). او می گويد اين گفتمان ها تنها در جهت تاريخ سازی نيست که کار می کنند، بلکه آنها ما را به عميق ترين نقطه حافظه مان می برند و حافظه ما را برايمان می سازند، تعليم اش می دهند، تربيت اش می کنند، امامت اش می کنند، از آن پاسداری می کنند و مدام آنرا برای ما بازسازی می کنند.

فاطمه مرنيسی البته اين را در مورد آخوند ها و امام ها و شيخ ها و نخبگان دنيای اسلام می گويد که يک عمر بدن زنان را تبديل به زمين بازی های سياست خودشان کرده اند. حالا برای"آخوند های جديد" غير از زنان، همجنسگرا ها هم شده اند ميدان بازی نخبگان پاسدار حريم دگر جنسگرايی و البته همزمان پاسدار ارزش های انسان ليبرال. اما، آدم چطور می تواند هم ليبرال باشد، هم طرفدار آزادی زنان، هم طرفدار حقوق همجنسگرايان، و هم پاسدار ارزش های نرماتيو دگرجنسگرايی؟ چون آميختن اين ارزش ها باهم کار خيلی آسانی نیست، باید که دست به دامان دوستان "انسان دوست" و "اومانيست" ما در غرب (بخوانيد نخبگان مذکر لیبرال) شد که با موفقيت بسيار بالا و بهينه سازی شديد این کار را انجام داده اند و چرا ما از آنها درس نگيريم و همان کار ها را با چاشنی حماقت بومی، غيرت ملی، و فقدان شعور(که البته این آخری از مصایب فراملیتی ست) انجام ندهیم؟ پس بياييم حالا با ارزش های ليبرال بومی شده مان، به سراغ مساله زنان برويم و برايش سياست ساز کنيم و زنان که تمام شد به عنوان مردان مسئول مساله آزادی و برابری، يک نیم نظر هم به کونی ها و بارونی ها بيندازيم و يک جوری که آبروی ملی نرود سر و ته اين قضيه را هم به هم بدوزيم!!

اين است کوتاه نظری آدم های مثل آقای آرش کمانگير شديداً من را ناراحت می کند، چرا که اينها به دنبال همان "آخوند" بازی سابق اند و همچنان می خواهند نقش "نخبگان مذکر" را بازی کنند و حافظه تاريخی ما را بسازند، تعليم بدهند، تربيت کنند، و از آن پاسداری کنند. اينها آدم های اند که در اين بازی حجاب، ظلمی که به زنان می شود (در هر دو طرف ماجرا) را ول می کنند و اين وسط تنها به فکر اين نقش به شدت "پر اهميت" شان به عنوان "يک تاريخ ساز" اند. پس شلوغ اش می کنند و از بدن زن و حجاب او نهايت استفاده سياسی را می کنند و حتی کمی گريه هم چاشنی اش می کنند که نقش کليدی "نخبه مرد" (بخوانيد خايه مال همه جور قدرت از مرد سالاری گرفته يا آمريکای جهان خوار) را بازی کنند.

روزی که اکبر گنجی اولين سخنرانی اش در آمريکا را کرد من در سالن بودم و از او که در مورد جامعيت و عموميت جهانی حقوق بشر صحبت می کرد در مورد حقوق همجنسگرايان پرسيدم. او از زير پاسخ دادن به سئوال من طفره رفت و از من خواست بی خيال شوم. يک سال بعد در يک سياست بازی تاريخی اکبر گنجی از حقوق همجنسگرايان دفاع کرد. در همان روز ها من از علی افشاری در سخنرانی اش در تورونتو پرسديم که از اينکه کنار آرشام پارسی (يک همجنسگرا) نشسته است چه احساسی دارد و آيا در يک ايران آزاد، به آرشام کمک می کند که حقوق شهروندی برابر با دگرجنس گرايان داشته باشد؟ علی افشاری از اينکه کنار آرشام بود هيچ حسی نداشت و در ايران آزاد آينده (زرشک) به آرشام کمک نمی کرد که به دنبال حقوق شهروندی برابر برود. منتظرم ببينم که آقای افشاری کی به فکر همجنسگرايان می افتند!

امروز اما اتفاق جالب تری دارد می افتد. "نخبگان مذکر" مثل آقای آرش کمانگير به اين نتيجه رسيده اند که با اينکه در زندگی جنسی شان "مستقيم" اند (يعنی کونی نيستند) نبايد باقی آدم ها را هم در اين چهار چوب های "تنگ" بخواهند و بايد همچون يک انسان "ليبرال" خوب به بقيه اجازه بدهند که کونی يا بارونی باشند. پس برای اينکه قبح مساله ريخته شود از باقی وبلاگ نويسان خواسته اند که در اين بازی وبلاگی شرکت کنند و نظر شان را در مورد دگرباش بودن (چی چی بودن؟) به معنی جنسی آن بنويسند (معنی ديگه هم داره؟)!!!

خوب بنده به عنوان کسی که خودم را در همين مورد در وبلاگستان سال هاست که خفه کرده ام مانده ام چه راهی پيشه کنم. خفه بشوم و بگذارم اين بار "آقايون خوش قلب دوستدار آزادی" از "کونی ها" و "بارونی ها" استفاده سياسی کنند و کل اين ماجرا را تبديل کنند به يک معرکه (freak show) که در آن نظرات گوهر بارشان را در مورد "کونی" چيست و چرا "کونی" است در اختيار اذهان عمومی قرار بدهند، يا اينکه به خودم نارنجک ببندم و حمله انتحاری کنم!

خوب من تصميم گرفته ام تا قبل از اينکه خيلی دير شود حمله انتحاری ام را انجام دهم شايد مردم قبل از چرت و پرت گويی هاشان کمی فکر کنند و به خشونت پشت چرت و پرت گويی هاشان فکر کنند. مگر قربانتان گردم همجنسگرايان و دو جنسگرايان و ترنس ها و هرموفروديت ها عجايب خلقت و نديدنی ها هستند که شما مسابقه چه هستند و وقتی اولين بار ديدید شان چه حسی داشتيد، گذاشته ايد؟ مگر با يک مشت موجود از فضا آمده خارجی طرفيد که با اين ابتذال می خواهيد بررسی شان کنيد؟ مگر کار خوب در دنيا کم است که به اين نيکوکاری افتاده ايد؟ مگر شما ها تا به حال کون نداده ايد؟ مگر شما ها تا به حال با فکر همجنس تان جق نزده ايد؟ مگر شما تا به حال خود را با آلت جنسی مخالف تان تصور نکرده ايد؟

حالا اگر کون داده باشيد، اگر از آلت جنسی همجنستان لذت برده باشيد، اگر کير خورده باشيد، اگر کس ليسيده باشيد، اگر لباس زنانه پوشيده باشيد و پستان مصنوعی گذاشته باشيد، اگر لباس مردانه پوشيده باشيد و سيبيل مصنوعی گذاشته باشيد، اگر عمل جراحی انجام داده باشيد تا به جنسيت دلخواه تان رسيده باشيد، اگر همه اينها را انجام داده باشيد، چه می شود؟ سرود اي ايران صدايش کم رنگ تر می شود؟ کوروش کبير در قبر می لرزد؟ انرژی هسته اي به فاک فنا می رود؟ احمدی نژاد انتخاب نمی شود؟

چه اتفاقی می افتد که شما کمر بسته ايد و بازی وبلاگی راه انداخته ايد که دگرباشی چيست و اولين دگرباشی که ديديد چه حسی در شما ايجاد کرد که بعد لطف دوستان گل کند که بيايد با مهر محبت عشق نثار انسانيت کنند که بعله:

همه این‌ها رو گفتم تا بگم آدم‌هایی که ازشون به عنوان دگرباش اسم برده می‌شه، انسان‌هایی هستند مثل ما بدون هیچ فرقی. تمایل جنسی انسان‌ها از نظر من نه یک نقص، نه یک بیماری که صرفاً یک مسأله شخصیه که جزو حقوق و آزادی‌های فردی آدم‌ها باید دیده بشه. اگر کسی مثلاً توی قرمه‌سبزی به جای نمک، شکر بریزه و با اشتها بخوره، با وجودی که برای من و شما غیرعادی می‌آد اما اینو صرفاً به حساب تفاوت ذائقه اون آدم می‌ذاریم و نه یک نقص و بیماری، پس چرا نباید به تفاوت ذائقه جنسی انسان‌ها احترام گذاشت

خوب محمود عزيز اگر "دگرباشان" يک آدمهايی هستند مثل شما پس چرا اين بازی وبلاگی؟ چرا اين freak show؟

اين آخوند های ليبرال جديد و "نخبگان مذکر" مدرن که نگاه می کنم حس می کنم که بنده با همان آخوند های خودمان که بهمن هر سال برايم انگشترش را می آورد شايد خيلی راحت تر از اين ورژن ليبرال بومی همراه با غيرت ملی بتوانم کنار بيايم. آدم هايی مثل آرش کمانگير، آق مهدی سيبستان و حسين درخشان، تا بيخ و بن شان مرد سالار است. اينها به قدری مشغول نقش احمقانه تاريخی خودشان و باز توليد مقام تاريخی "نخبه مذکر" هستند، که از همه چيز و همه کس برای اين کار استفاده سياسی می کنند: گاهی زنان، گاهی کارگران، گاهی هم همجنس گرايان، گاهی...،گاهی برای سروده کهنه ملی اشک می ريزند، به حال وطن می انديشند و احساسات پاک مهين پرستی را ترويج می کنند، گاهی نگران موفقيت های قهرمان های ملی می شوند و گريه می کنند و برای قدرت های داخلی دم تکان می دهند، گاهی هم دلشان برای نبودن ارزش های انسانی در وطن می سوزد و برای وطن دوستان آمريکايی دم تکان می دهند.

اما، ما زنان و کونی ها و بارونی ها ايران زمين که مجموعاً ضعيفه های مملکت آريايی مان را تشکيل می دهيم بايد به ايشان گوشزد کنيم:

مرد که گريه نمی کنه! مرد که گريه نمی کنه! مرد که گريه نمی کنه!

"Abjeez" Live In Toronto, Saturday Apr/12/2008, The Opera House, (735 Queen Street)
Doors 7:00pm, Show 8:00pm
19+ ( Photo I.D. Required )
Advance $25 / Door $35