عکس از پویان طباطبایی
اگر مسأله رابطه ی جنسی و گرایش را به رابطه ی دو يا چند "تن" (به معنی بدن) باهم خلاصه کنيم (که این منوط به وجود فيزيکی این رابطه نيست و دنيای خيال این ارتباط تن با تن را هم شامل می شود)، ارتباط بين تن آقای فرمانی با آقای ایمانی در نمايشنامه ی مورد بحث ما چه معنی دارد؟ آيا این گرويدن فيزيکی، این حرکت به سمت بدنی از جنس خود تبعات خاصی دارد که مثلاً موجب خنده ی تماشاچيان می شود؟ آيا این گرويدن به سمت يک اوبژه ی خاص، يا آنطور که کارگردان نمايش توضيح داد، "يک سوراخ يا هر سوراخی"، تبعاتی در گرويدن به سایر اوبژه های فيزيکی، فکری، احساسی، دارد که قضاوت های خاصی را بر می انگيزد تا روی سرنوشت يا جهت این گرويدن اثر بگذارند؟ و آيا قضاوت اخلاقی کارگردان این نمايش نسبت به ارتباط بدنی دو مرد متأهل مومن متزور، نقدی است به بنيان اجتماعی ای که بر مبنای تزوير بنا شده است؟ آيا تمام پيام و برداشت اخلاقی کارگردان از متن نمايشنامه ی "ناموس پرستان" ساعدی، شرح حال "مؤمنانی" است که در خفا "آن کار ديگر می کنند؟" شمردن ارتباط بدنی يک مرد با يک مرد ديگر در زمره ی "آن کار های ديگر" و خنده ی حضار به "آن کار" چه پيامدی برای دوست همجنسگرای من آرشام پارسی دارد که در ميان آن جمع تماشاچی نمايش است؟ گرايش جنسی برای آرشام پارسی، يک مرد همجنسگرای ایرانی که به زبان فارسی صحبت می کند و فکر می کند، چه معنایی می تواند داشته باشد؟
