مادر بزرگم هر وقت به او زنگ می زدی که حالت چطور است جواب می داد که "چطور می توانم باشم؟" پسرم وای، دخترم آی، سلامتی ام افتضاح.... مادرم با او دعوا می کرد که "بدبختی" های تو به مردم چه! مامبو هم می گفت "بذار بدونن که از آدم انتظار نداشته باشند."
حالا حکايت من هست. تا قبل از يک هفته پيش که حدود 45 روز بود پريود بودم. آزمايشات و مازمايشات هم هر کدام بی ربط تر و مسخره تر از ديگری بود. حالا هم روی يک مشت هرمون عجيب و غريب هستم که مدام حالت تهوع دارم و هيچ نمی توانم بخورم. همه این چس ناله ها را دارم می نويسم که بگويم به مولا علی من هنوز فيلم فريد را نديده ام. وقتی در حال تدوين بود از کنارش رد شده ام. چهارشنبه قرار است محصول نهايی را ببينيم که نقدش هم خواهم نوشت. ما مخلص حسن هم هستيم.
حالا حکايت من هست. تا قبل از يک هفته پيش که حدود 45 روز بود پريود بودم. آزمايشات و مازمايشات هم هر کدام بی ربط تر و مسخره تر از ديگری بود. حالا هم روی يک مشت هرمون عجيب و غريب هستم که مدام حالت تهوع دارم و هيچ نمی توانم بخورم. همه این چس ناله ها را دارم می نويسم که بگويم به مولا علی من هنوز فيلم فريد را نديده ام. وقتی در حال تدوين بود از کنارش رد شده ام. چهارشنبه قرار است محصول نهايی را ببينيم که نقدش هم خواهم نوشت. ما مخلص حسن هم هستيم.
